Δεν σκόπευα να σας παρουσιάσω μια άλλη ανατριχιαστική ανάρτηση τόσο σύντομα. Στο τελευταίο όμως ανέφερα εν συντομία κάποια ασπόνδυλα που έχω αγοράσει, εκτός από αυτά που έχω σταχυολογήσει από τον κήπο. Περίμενα με αγωνία τους δύο πρώτους να μουχλιάσουν (να ρίξουν τον παλιό τους εξωσκελετό) και ένας από αυτούς τελικά τα κατάφερε αργά το βράδυ της Πέμπτης. Ενώ μου έλειψε το ίδιο το molt, η μεταμόρφωση που συνέβη στη συνέχεια ήταν τόσο εντυπωσιακή. Ξέρω ότι κάποιοι από εσάς θα εκμεταλλευτούν αυτή την ευκαιρία για να φύγουν, αλλά κάποιοι από εσάς θα γοητευτείτε όσο ήμουν κι εγώ.
Ένα σύντομο ιστορικό: Τον Σεπτέμβριο, απέκτησα δύο Αμβλυπυγίδες aka Χωρίς ουρά μαστίγια αράχνες από έναν τοπικό εντομολόγο που τα εκτρέφει. Οι Αμβλυπυγίδες είναι μια μεγάλη ομάδα αραχνιδών που κατοικούν σε σπήλαια και χαραμάδες που προέρχονται από τροπικές και υποτροπικές τοποθεσίες σε όλο τον κόσμο. Δεν παράγουν ιστούς ούτε δηλητήριο. Είναι τρομακτικά, αλλά ακίνδυνα πλάσματα που μου θυμίζουν περισσότερο καβούρια παρά αράχνες. Ανακατεύονται ακόμη και στο πλάι σαν καβούρι. Αλλά εκεί που έχω παρατηρήσει μια διαφορά είναι ο τρόπος που χορεύουν με χάρη με τα μακριά τροποποιημένα πόδια τους (που μοιάζουν με κεραίες και λειτουργούν ως αισθητήριο όργανο) καθώς κυνηγούν. Είναι μια απόκοσμη επίδειξη εμπειρίας και περαιτέρω απόδειξη ότι οι εξωγήινοι είναι ακριβώς εδώ ανάμεσά μας. Στο σπίτι μου όχι λιγότερο! Τα δύο πρώτα που πήρα (από τότε έχω αποκτήσει ένα τρίτο άλλου γένους) είναι Phyrnus barbadensis, που πιστεύω ότι βρίσκονται στα Μπαρμπάντος και σε μερικά άλλα μέρη της Καραϊβικής. Είχα επιλογές από μερικά διαφορετικά είδη, αλλά επέλεξα αυτό λόγω της οικογενειακής μου σχέσης με το νησί. Οι αμβλυπυγίδες δεν είναι ευρέως γνωστές εκτός των τοπικών ενδιαιτημάτων τους, αλλά έγιναν (α)διάσημοι στην ταινία The Goblet of Fire από τη σειρά Χάρι Πότερ, στην οποία ο καθηγητής Μούντι δείχνει τις τρεις ασυγχώρητες κατάρες σε ένα πλάσμα που μοιάζει με αράχνη [see clip here]που τυχαίνει να είναι Αμβλυπυγίδιο (πιθανότατα κεφαλόδεσμος damonπου έχω και εγώ).
Ένα από τα δικά μου Phrynus barbadensis μωρά, προ-moult. Αυτό είναι το δεύτερο, το οποίο δεν έχει ακόμη χυθεί, αλλά φαίνεται ότι θα γίνει πολύ σύντομα.
ο P. barbadensis Αγόρασα είναι μικροσκοπικά μικροπράγματα, 2ης ή 3ης εγκατάστασης (στάδια μεταξύ moults) όχι μεγαλύτερα από την άκρη του δακτύλου μου. Ως μικροσκοπικά πλάσματα, τρώνε μικροσκοπικές τροφές, κυρίως μύγες φρούτων χωρίς πτήση προς το παρόν, από τις οποίες τώρα πρέπει να παράγω αποικίες για να κρατήσω τα μικρά κατοικίδια μου σε εβδομαδιαία γεύματα. Τα κρατάω σε πολύ μικρά δοχεία με μια λεπτή στρώση από μονίμως υγρό, υπόστρωμα κοκοφοίνικα και ένα κομμάτι φλοιού φελλού από το οποίο κρέμονται. Δεδομένου ότι ζουν στους τοίχους των σπηλαίων και στις σχισμές των δέντρων, περνούν όλο τον χρόνο τους στο φλοιό και σπάνια κατεβαίνουν στο έδαφος εκτός από την τροφή ή όταν το περίβλημα δεν είναι αρκετά υγρό. Στην πραγματικότητα, κρέμονται για να μουλιάσουν και θα πεθάνουν εάν δεν έχουν κατάλληλη επιφάνεια και αρκετό χώρο για να επεκτείνουν τα μακριά, συρμάτινα πόδια τους.
„(Το Moulting) είναι μια ευάλωτη διαδικασία για το ζώο να αφήσει το παλιό, και νομίζω ότι υπάρχει κάτι σε αυτό για να μάθουμε.“
Νεαρά αμβλυπυγίδια σαν τα δικά μου ξεφλουδίζουν περίπου μία φορά το μήνα, αλλά επιβραδύνουν καθώς γερνούν. Γνώριζα ότι επίκειται μια μούχλα για τα πλάσματα μου και ήμουν ανήσυχος για τη διαδικασία, καθώς το πόσο καλά επιβιώνουν θα είναι, τουλάχιστον εν μέρει, μια καλή εκτίμηση του πόσο καλά κατάφερα να τα ταΐσω και να τα στεγάσω κατάλληλα. Τώρα που κάποιος τα κατάφερε με επιτυχία, αναπνέω έναν αναστεναγμό ανακούφισης.
Ένα από τα δικά μου Phrynus barbadensis αμέσως μετά το μούχλα.
Αυτή η διαδικασία ήταν επίσης ένα μεγάλο μέρος του γιατί ήθελα τόσο πολύ να αποκτήσω ένα από αυτά τα πλάσματα. Το Moulting είναι μια αξιοσημείωτη διαδικασία μεταμόρφωσης, και όλα τα ζώα που το κάνουν ουσιαστικά ρίχνουν ένα παλιό, θαμπό δέρμα και βγαίνουν από αυτό λαμπερό, ανανεωμένο και πολύχρωμο. Στην περίπτωση των ασπόνδυλων, μπορούν ακόμη και να αναπτυχθούν ξανά άκρα και άλλα μέρη του σώματος που είχαν χάσει προηγουμένως! Κατά τη διάρκεια του moult εκτίθενται και για ένα διάστημα μετά η θωράκισή τους είναι μαλακή και λευκή (και άλλα χρώματα), σχεδόν ημιδιαφανή, καθιστώντας τα ανυπεράσπιστα μέχρι να σκληρύνει το κέλυφος. Είναι μια ευάλωτη διαδικασία για το ζώο να εγκαταλείψει το παλιό, και νομίζω ότι υπάρχει κάτι σε αυτό να μάθουμε.
Το απόγευμα της Πέμπτης παρατήρησα ότι το μικρότερο από τα αμβλύπη μου κρεμόταν ανάποδα με τα πόδια του τεντωμένα έξω. Αυτή δεν ήταν συνηθισμένη νυχτερινή συμπεριφορά – είναι νυκτόβια και περνούν τις σκοτεινές ώρες κυνηγώντας για φαγητό. Ήξερα ότι κάτι συνέβαινε. Λίγο πριν κοιμηθώ, σκέφτηκα να τα κάνω check in και σίγουρα, το μικρότερο είχε μουλιάσει. Ήταν απίστευτο θέαμα! Μπόρεσα να τραβήξω μόνο μερικές φωτογραφίες, καθώς είναι πολύ ευαίσθητες στο φως και είχα άγχος μήπως προκαλέσω οποιοδήποτε άγχος που θα μπορούσε να τις χτυπήσει από το φλοιό του φελλού και να τις σκοτώσει. Εδώ είναι μερικά που ελήφθησαν όπως τα βρήκα μετά το moulting (αργά την Πέμπτη το βράδυ), το επόμενο πρωί και το απόγευμα του Σαββάτου.
Phrynus barbadensis αμέσως μετά το moulting: macro.
Όπως τα βρήκα το επόμενο πρωί. Παρατηρήστε τη διακριτή αλλαγή χρώματος που συμβαίνει καθώς ο εξωσκελετός σκληραίνει. Δεν είναι αξιοσημείωτο; Σημείωσα επίσης ότι είχαν κλωτσήσει το μούτρο από εκεί που ήταν ακόμα προσκολλημένο στο φλοιό του φελλού (πρώτο πλάνο).
Μερικές ημέρες αργότερα. Σημειώστε πόσο διαφορετικά φαίνονται από το αδερφάκι (φωτογραφία πάνω) που είναι κοντά στο moulting. Αρκετά αξιοσημείωτο! Επίσης, όχι πόσο φωτεινά και κόκκινα είναι τα ποδοπάλπια (νύχια που μοιάζουν με τα πόδια). Καθώς ωριμάζουν, χάνουν το χρώμα τους.
Κάτω πλευρά του τεμαχίου. Είναι εκπληκτικό πώς κάθε επιφάνεια του ζώου αποβάλλεται, αφήνοντας πίσω του ένα τέλειο αντίγραφο. Η πρώτη εικόνα στο επάνω μέρος αυτής της σελίδας απεικονίζει την μπροστινή πλευρά του moult.
