Την τελευταία Παρασκευή κάθε μήνα επιμελούμαι μερικές από τις παρατηρήσεις και τις ιδέες που κοινοποιήθηκαν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Αυτά τα λέω Τα ευρήματα της Παρασκευής.
«Ξεκίνησα να γράψω ένα γράμμα σε φίλους που γνωρίζουν το Twitter και έχουν περιέργεια Mastodon. Καθώς το δούλευα, σκέφτηκα: Τι θα γινόταν αν η επιστολή μπορούσε να χρησιμεύσει ως αφετηρία για όποιον εξηγούσε το Mastodon;» —Λι Λέφεβερ
„κοινωνία: Καταραμένη παραπληροφόρηση σε κλίμακα γίνεται λίγο εκτός ελέγχου τον τελευταίο καιρό. φαίνεται σαν πρόβλημα.
παιδιά της τεχνολογίας: Έχω εφεύρει μια μηχανή που παράγει παραπληροφόρηση. είναι αυτό χρήσιμο;» —@Jacqueline
«Όσο περισσότερο σκέφτομαι τι πήγε στραβά με την αναζήτηση στον ιστό, καταλήγω στο εξής: οι εταιρείες του Διαδικτύου δεν κατέληξαν ποτέ σε έναν εφαρμόσιμο ορισμό της αλήθειας ή της πιστότητας στην πραγματικότητα ή κάτι παρόμοιο. Ποιοι είναι οι δείκτες γεγονότων σε κάποιο κείμενο; Δεν το κατάλαβαν ποτέ. Δεν μπορείτε να οργανώσετε όλες τις πληροφορίες του κόσμου χωρίς αυτή τη βασική ιδέα. Τα chatbot απλά κάνουν αυτή την αποτυχία ξεκάθαρη (και περίεργη).» —Αλέξης Μαδριγάλης
Το αφεντικό με ταλαιπώρησε να παρακολουθήσω ένα συνέδριο ηγεσίας, οπότε, χαριτολογώντας, είπα: «Ένας αληθινός ηγέτης δεν θα καθόταν ποτέ σε ένα ακροατήριο και του έλεγαν τι να κάνει» και τώρα το μισό γραφείο βρίσκεται σε υπαρξιακή κρίση. —Elle Gray
Γιατί οι Έξυπνοι άνθρωποι πιστεύουν σε ανόητα πράγματα
Εφόσον είμαστε κοινωνικό είδος, είναι έξυπνο για εμάς να πείσουμε τους εαυτούς μας για παράλογες πεποιθήσεις, εάν το να κρατάμε αυτές τις πεποιθήσεις αυξάνει την κατάσταση και την ευημερία μας. Ο Dan Kahan ονομάζει αυτή τη συμπεριφορά «γνωσία προστασίας ταυτότητας» (IPC).
Με την ενασχόληση με το IPC, οι άνθρωποι δεσμεύουν τη νοημοσύνη τους στην υπηρεσία των εξελικτικών παρορμήσεων, αξιοποιώντας τη λογική τους και μαθαίνοντας να μην διορθώνουν τις αυταπάτες αλλά να τις δικαιολογούν. Ή όπως το έθεσε ο μυθιστοριογράφος Saul Bellow, «πολύ μεγάλη ευφυΐα μπορεί να επενδυθεί στην άγνοια όταν η ανάγκη για ψευδαίσθηση είναι βαθιά».
Η «θεωρία της βλακείας» του Bonhoeffer
Το επιχείρημα του Bonhoeffer, λοιπόν, είναι ότι η βλακεία πρέπει να θεωρείται χειρότερη από το κακό. Η βλακεία έχει πολύ μεγαλύτερες δυνατότητες να βλάψει τη ζωή μας. Περισσότερο κακό κάνει ένας πανίσχυρος ηλίθιος από μια συμμορία μακιαβελικών τεχνιτών. Ξέρουμε πότε υπάρχει το κακό και μπορούμε να του αρνηθούμε τη δύναμη. Με τους διεφθαρμένους, καταπιεστικούς και σαδιστές, ξέρουμε πού βρισκόμαστε. Ξέρεις πώς να πάρεις θέση.
Αλλά η βλακεία είναι πολύ πιο δύσκολο να εξαλειφθεί. Γι‘ αυτό είναι ένα επικίνδυνο όπλο: Επειδή οι κακοί άνθρωποι δυσκολεύονται να πάρουν την εξουσία, χρειάζονται ηλίθιους ανθρώπους για να κάνουν τη δουλειά τους. Όπως τα πρόβατα σε ένα χωράφι, ένα ανόητο άτομο μπορεί να καθοδηγηθεί, να καθοδηγηθεί και να χειραγωγηθεί για να κάνει πολλά πράγματα. Το κακό είναι κουκλοθέατρος και δεν αγαπά τίποτα τόσο πολύ όσο τις αλόγιστες μαριονέτες που το επιτρέπουν — είτε στο ευρύ κοινό είτε μέσα στους διαδρόμους της εξουσίας.
Το όραμα του ιδρυτή της VISA για μια παγκόσμια mega co-op
Τα χρηματιστήρια δεν μετρούν την αξία των εταιρειών ή τα αναμενόμενα κέρδη τους. Μετρούν την πεποίθηση των επενδυτών ότι κάποιος θα αγοράσει τις μετοχές τους για περισσότερο από ό,τι πλήρωσαν για αυτές. Μετρούν την απληστία, όχι την αξία. Κατά μία έννοια, είναι τα μεγαλύτερα καζίνο στον κόσμο.
Μόνο ένας ανόητος θα πίστευε ότι οι καπιταλιστικές οργανώσεις διοίκησης και ελέγχου θα μπορούσαν ποτέ να δημιουργήσουν μια δίκαιη, διαρκή ελεύθερη κοινωνία. Μόνο ένας άπληστος άνθρωπος θα τα δημιουργούσε. Μόνο ένας αλαζόνας θα τους έτρεχε. Μόνο ένας σκληρός άντρας θα τους διαιωνίσει. — Dee Hock, ιδρυτής της VISA
Κινούμενα σχέδια από Τομ Γκολντ
